အလွဆံုးပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ေကာင္းကင္

သူမမွာ အက်ည္းတန္လြန္းတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ ရွိတယ္။  မဆိုးပါဘူးလို႔ အားနာပါးနာေလးေတာင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ မလွတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေလ။ သူမအေမက သမီးဟာ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက လက္ကေလးေတြ သိတ္လွတာ၊ ကန္ေတာ့ခၽြန္လက္ကေလးေတြ၊ အႏုပညာလက္ကေလးေတြ လို႔ ေျပာတဲ့အခါတိုင္း မ်က္ႏွာကေလးျပံဳးရင္း သေဘာတက် နားေထာင္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီခဏမွာေတာ့ အေမ့လက္ထဲက သူမလက္ေခ်ာင္းကေလးေတြဟာ  ရွည္သြယ္ေကာ့ညြတ္လို႔ တခမ္းတနား လွေနခဲ့ဖူးတာ။ သူမ သိတာေပါ့၊ အေမက မညာတတ္ဘူးေလ။

ငယ္ငယ္ကေတာ့...

အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ဖိုးလမင္းႀကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းေရႊလင္ပန္းကို ေတာင္းခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ၀လံုးရြဲ႕ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းေလးေတြ စေရးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ အေမေပးတဲ့ မုန္႔ဘိုး ယူခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔ေ၀မွ်စားခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေဖႀကီးကို မိုးေလာက္ႀကီးခ်စ္တယ္လို႔ ၀ိုင္းျပခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ အေမ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ကူခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ အရုပ္ေတြ ေရးျခစ္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ....

အခါမ်ားစြာမွာ သူမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ.....။

အရြယ္ေလးရလာတဲ့အခါ အေမ့စကား နားမေထာင္ဘဲ လက္ဆစ္ေတြခ်ိဳးခဲ့ေတာ့ သူမလက္ေတြဟာ မလွမပနဲ႔ အၾကည့္ရဆိုးလာတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...

အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ဖ်ံေပၚက မွဲ႔နီကေလးကို တို႔ၾကည့္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ဘ၀စာေမးပြဲေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျဖဆိုခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ စား၀တ္ေနအတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ (ခံစားမွႈေတြ ဖံုးဖိၿမိဳသိပ္မရႏိူင္တိုင္း) စာရြက္ေတြေပၚ ဖြင့္ခ်ေရးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူရဲ႕ ပါးကေလးကို ထိ ထိၾကည့္ေနခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ  ခ်စ္သူအတြက္ အျပာေရာင္ၾကယ္ကေလးေတြကို  ခူးဆြတ္ေပးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ စိတ္ဓါတ္က်လို႔ ငိုမိတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ သူမ သိတ္မကၽြမ္း၀င္လွတဲ့ စာရြက္ေတြေပၚ လက္မွတ္ေတြ အခါခါ ထိုးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ဘုရားရွင္အတြက္ ပန္းေကာက္သီဖြဲ႔ ပူေဇာ္ခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲေတြ စီးခ်င္းထိုးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ပန္းခ်ီကားေတြအေပၚ ေဆးေရာင္ေတြ ၾကဲပက္ခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ ေစ့ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေတြကို ေခါက္ခဲ့....
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ သူစိမ္းေတြကို လက္ညိွးထိုးခဲ့...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ...
အဲဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ....

ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီလက္ေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္တစံုတရာမွ မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ သူမက ခ်စ္သူအနားမွာ ရွိေနရင္ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းေတြနဲ႔ ထံုမြမ္းေနတတ္တာ။ တစ္ေန႔မွာ ခ်စ္သူက လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း၊ သူမကို ေပးဖို႔ တဲ့။ သူမ  ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ လက္ကေလးကို ခ်စ္သူေရွ႕ ဆန္႔ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့တာေပါ့။  အဲဒီမွာ သူမလက္ေတြအေပၚ ခ်စ္သူရဲ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေတြကနဲအေရာက္...။ လက္ေတြကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးရဲ႕။  ဒါေပမဲ့ လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ သူမတစ္ကိုယ္လံုး စၾကာ၀ဠာအျပင္ဘက္ေရာက္သြားသလို...၊ ေသးငယ္သြားလိုက္တာ...။ သူမမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ပူေႏြးရွက္ရြံစိတ္ေတြနဲ႔။ အဲဒီ့ေန႔က်မွပဲ သူမလက္ေတြက ပို ၾကည့္ရဆိုးေနလိုက္တာမ်ား...။

သူမရဲ႕ လက္ေတြကို ခ်စ္သူ စိတ္မ်ားပ်က္သြားၿပီးလားရယ္လို႔ (စိတ္ထဲက ထင္ေနလို႔လည္း ျဖစ္မယ္) ေတြးမိတာနဲ႔တင္ ၀မ္းနည္းသြားလိုက္တာ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူမလက္ေတြကို သူမကိုယ္တိုင္ မုန္းတီးမိၿပီ။ သူမလက္ေတြဟာ သူမကို အရက္စက္ဆံုး အရွက္ခြဲလိုက္ၾကတာရယ္။ ခ်စ္သူကျဖင့္ လက္စြပ္ေလး ၀တ္ေပးၿပီးကတည္းက သူမဆီ အလာက်ဲသြားလိုက္တာ။ အလုပ္ေတြမ်ားလို႔ ေနမွာပါလို႔ သူမစိတ္ကို သက္သာေအာင္ သူမေျဖေတြးေနမိတယ္။ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားကို စုတ္တံအျပားႀကီးႀကီးနဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္တတ္ခဲ့တာလည္း ဒီလက္ေတြနဲ႔ပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူမရဲ႕လက္ေတြဟာ အေရာင္ေျပာင္းလဲခဲ့၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ကၽြမ္း၀င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူ သိႏိူင္မွာလဲ...။ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ဖမိုးကေလးေတြအေၾကာင္းကို...။

၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ သူမဟာ သူမရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ၀ွက္ထားတတ္ခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္သူက သူမမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း ခ်စ္သူမ်က္လံုးထဲမွာ တကယ္ေတြ႔ေနတာက သူမရဲ႕ အက်ည့္တန္တဲ့ လက္ေတြကို မဟုတ္လားလို႔ တဖြဖြ ေမးပစ္လိုက္ခ်င္လာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ သိတ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို သူမစိတ္ထဲက ရန္လိုတတ္လာတယ္။ မေကာင္းမွန္းသိေနလည္း သူမစိတ္မွာ အနာရြတ္တစ္ခုလို ဒဏ္ရာစြဲခဲ့ၿပီ။

(၂)
ေ၀းေ၀းမွာပဲ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ခဏ ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေတြ သူမ သြားတယ္။ သဘာ၀ေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ရြာေတြဆီ သူမ သြားတယ္။ ကေလးငယ္ေတြ...။ မိဘေတြ မရွိရွာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းေနရတဲ့ ကေလးေတြ။ အနာဂတ္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ မွႈန္၀ါးေနတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္တစ္ကားလို။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေလးေတြ စိတ္မပ်က္ၾကဘူး။ အားမငယ္ၾကဘူး။ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ ရွာေဖြ စားေနၾကတာပဲ။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း အဲဒီကေလးေတြဆီ သူမ သြားတယ္။ သူမ လုပ္ေပးႏိူင္တာေလးေတြ လုပ္ေပးရင္းနဲ႔ေပါ့။ သကၤန္းစီးခ်င္တဲ့ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြ...သူမ တတ္ႏိူင္တာေတြ အကုန္ လုပ္ေပးတယ္။

ကေလးေတြကို သူမလက္ထဲ ေပြ႔ထားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာနဲ႔မွ လဲမရႏိူင္တဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး၊ ေျပာမျပႏိူင္တဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး သူမ ခံစားရတယ္။ သူမ စိတ္ေတြ ေျပစျပဳလာတယ္။ သူမရဲ႕ လက္ေတြ...။  ေႏြးေထြးမွႈ လိုအပ္ေနသူေတြအတြက္ သူမလက္ေတြက ကမ္းလင့္ဖို႔ အသင့္ရွိေနတဲ့ လက္ေတြဆိုတာ သူမ ေသခ်ာတယ္၊ ယံုၾကည္မွႈလည္း အျပည့္ရွိတယ္။  ဒီလက္ေတြနဲ႔ သူမ အလုပ္ေတြ၊ အမ်ားအတြက္ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိူင္ေနဦးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ သူမလက္ေတြကို သူမ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္မွာ အရုပ္ဆိုးလို႔လဲ...။

(၃)

ဟိုး ေ၀းေ၀းမွာ ကေလးေတြ... သူမဆီ လာေနၾကၿပီ။ ကေလးေတြနဲ႔ အတူ လူတစ္ေယာက္။ အဲဒီပံုရိပ္ကို သူမ သိတ္ရင္းႏီွးေနခဲ့တာေပါ့။ သူမ ရင္ေတြ လႊတ္ခုန္လာေတာ့တယ္...။ အဲဒီလူ...။ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြနဲ႔...လူ။ 

သူမလက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းေပၚ ဖိကပ္လုိက္တဲ့အခါ....။

ရွက္ၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ သူမမ်က္နွာေပၚ ယီးေလးခိုလို႔....။  ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေအာက္မွာ ခ်စ္သူနဲ႔ သူမ...လက္ခ်င္းယွက္လို႔ရယ္...။
 

 

ဧရာ၀တီသားေလး