ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပိုင္းမွ သက်သာကီ ထရံုလူပုေလးမ်ား

" ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းမွ မ်ိဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည့္ အႏၲရယ္ကို ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ သက်သာကီ ဟု ေခၚဆိုႏိုင္မည့္ ထရုံလူပုေလးမ်ားအေၾကာင္း "
တစ္ခါ တစ္ခါ သာကီမ်ိဳးေဟ႔ တုိ႔ဗမာဆုိ ၿပီးေျပာတတ္ၾကတယ္ေလ၊ သာကီမ်ိဳးဆုိတာ ဘာေၾကာင္႔ေခၚတာလဲ သိသင္႔တယ္လဲထင္လုိ႔ပါ။



ဟုိး ကမၻာဦးအစကပါ။ တိတိက်ဆုိရင္ေတာ့ ၾသကၠာက မင္းၾကီးလက္ထက္လုိ႔ ေၿပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီမင္းႀကီး လက္ထက္မွာ သာကီဝင္ လူမ်ိဳးရယ္လုိ႔ၿဖစ္လာမဲ႔ မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြကို တုိင္းျပည္ က ေနႏွင္ထုတ္လုိက္ပါတယ္။
ႏွင္ထုလိုက္ေတာ့ ကၽြန္းေတာၾကီးတစ္ခုထဲမွာ ရေသ႔တစ္ပါးရဲ႕ ညႊန္ျပမႈနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးတည္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္တည္ၿပီးေတာ့ လူဦးေရ တိုးပြားဖုိ႔ရာၾကေတာ့ အခက္အခဲ႐ွိေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သာကီဝင္ မင္းသား မင္းသမီးေတြဟာ သူမ်ားတစ္ျခားလူူမ်ိဳးမ်ားကို အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ဇာတ္ပ်က္မွာ စုိးတဲ႔အတြက္ အခ်င္းခ်င္းပဲ အိမ္ေထာင္ၿပဳလုိက္ၾကပါတယ္။
ဒီသတင္းကို ၾသကၠာကမင္းႀကီးကၾကားေတာ့ သက်=စြမ္းႏုိင္တဲ႔မင္းသား မင္းသ မီးေတြပါလားလုိ႔ အ႔ံၾသၿပီး ေျပာဆုိပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး သက်=သာကီ=သူတစ္ပါး လူမ်ိဳးနဲ႔ လက္မထက္ပဲ မိမိအမ်ိဳးကိုသာ လက္ထပ္ဖုိ႔ စြမ္းႏုိင္တဲ႔ လူမ်ိဳးရယ္လုိ႔ ကမၻာမွာ စာတင္လာတာပါ။ (ေနာင္မ်ားမွ သာကီ ႏြယ္အေၾကာင္း အေသးစိတ္နဲ႕ က်ဆုံးခန္းကို တင္ျပေပးပါမည္။)
အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ထရုံလူပုေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ အရင္တင္ဆက္ပါရေစ။
ထရုံလူမ်ိဳး ေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ အစြန္းမွ ေအးခဲေနေသာ ဟိမဝႏၲာ ေတာင္ ထြတ္မ်ား ေပၚတြင္သာ ေနထိုင္ၾကေသာ အလြန္ရွားပါး၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာမက ကမၻာမွာပါ မ်ိဳးတုန္း ေပ်ာက္ ကြယ္ ၾကေတာ့မည္႔ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
ထရုံတို႔ သည္ မူလက နီေပါႏိုင္ငံႏွင့္ အိႏၵိိယႏိုင္ငံရွိ ဟိမဝႏၲာေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ေနထိုင္ခဲ့ၾကျပီး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရာ ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ထိပ္ဖ်ားပိုင္း ပူတာအိုေဒသသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ထိုေဒသသည္ ထရုံ လူပုေလးမ်ားေၾကာင့္သာမက ရွားပါး ကတိုးေကာင္၊ ဖက္ဒရယ္ႏွင့္ ရွီးပဒီးေခၚ ေဆးပိုးႏြယ္ ရွင္မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလွေသာလည္း သစ္ေတာ ထူထပ္မႈႏွင့္ လမ္းပမ္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ထရုံ လူပုေလးမ်ားမွလြဲ၍ လူစိမ္းမ်ား အေရာက္အေပါက္နည္းလွေပသည္။
ထရုံတို႔သည္ ထိုသို႕ ေဝးလံေခါင္သီျပီးတျခား မည္သည့္လူမ်ိဳးမ်ားမွမေရာက္ ပဲ မိမိ လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းသာ လက္ထက္ျပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ ကိုယ္ခႏၶာအရြယ္အစားမွာ တေျဖးေျဖး ေသးငယ္လာကာ ယခုေခတ္တြင္မူ အျမင့္ဆုံးမွာ အရပ္ ၄ေပႏွင့္ ၃လက္မသာ က်န္ရွိေတာ့၏။
ထရုံလူမ်ိဳးတို႕သည္ အမဲလိုက္ျခင္းျဖင့္သာ အဓိက အသက္ေမြးၾကၿပီး တခါတရံ ရွီးပဒီးေခၚ ေဆးပိုးႏြယ္ရွင္( ၆လ ပိုးေကာင္ ၆လ သစ္ပင္) ကဲ့သို႕ေသာ ရွားပါးေဆးျမစ္မ်ားကို ျမိဳ႕ေပၚသို႔ တက္ေရာင္းေလ့ရွိၾကသည္။
၁၉၆၀ စစ္တမ္းမ်ားအရ ထရုံလူဦးေရမွာ ၅၀ ေက်ာ္ က်န္ရွိေနေသးေသာ္လည္း ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္း ဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္ေရး ေကာင္စီက ေကာက္ယူေသာစစ္တမ္းမ်ားအရ ထရုံဦးေရမွာ ရွစ္ေယာက္သာ က်န္ ပါေတာ့သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္အေရာက္ အေမရိကန္ ကယ္လီဖိုးနီးယားသိပၸံမွ Dr. P. Christiaan Klieger ေရာက္ရွိသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ပုံထဲမွာ ျမင္ရသည့္ ကိုေဒါဝိ ေခၚ ေနာက္ဆုံး ထရုံ အမ်ိဳးသား တေယာက္ႏွင့္တကြ သူ၏ အမျဖစ္သူႏွင့္ အေဒၚျဖစ္သူ စုစုေပါင္းသုံးေယာက္သာက်န္ပါေတာ့ေလသည္။
လက္ရွိ ကိုေဒါဝိသည္လည္း မိန္းမလည္းမရွိ၊ ကေလးလည္းမရွိေတာ့သျဖင့္ ကိုေဒါဝိေနာက္တြင္ေတာ့ ထရုံ မ်ိဳးဆက္သည္ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႔ရာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။
သို႕ေသာ္လည္း ကိုေဒါဝိ တေယာက္အေနျဖင့္ မိမိတို႕၏ ထရုံလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဤေတာင္တန္းၾကီး၏ တဖက္ တခ်က္ရွိ တရုတ္ႏိုင္ငံ အတြင္း၌ မိမိတို႕ ထရုံမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား က်န္ေနေသးေၾကာင္း။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ တြင္ ဤေတာင္တန္းၾကီးကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ မိမိအိမ္ေထာင္ဖတ္ကို ရွာေဖြမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္ရပါသည္။
http://wlovestory.blogspot.com/2012/08/blog-post_585.html


မုိးတိမ္